Zimą 2003 roku spędziłem ponad dwa miesiące ze studentami I roku Wydziału Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku. Dzień po dniu podglądając przez obiektyw aparatu jak z tej ludzkiej plasteliny, z trudem i w pocie czoła lepi się materiał na przyszłych aktorów. Miałem analogową lustrzankę, pożyczony obiektyw i 10 rolek filmu. Silne punktowe światło wymagało "forsowania" filmów na bardzo wysokie czułości obsypując każdy z kadrów gęstym, soczystym ziarnem.
A potem było upalne lato i dwa tygodnie spędzone w zamknięciu w studenckiej ciemni. To tam, dzień po dniu, w gorącu i mdłym świetle czerwonej żarówki nie pierwszy już raz, ale wtedy chyba najwyraźniej doświadczałem tej magii. Jak ze światła zapisanego na srebrnej emulsji powstaje w twoich dłoniach coś, co nie jest tylko odbitką, ale czymś co powstało z ciebie. Z twoich emocji i przeżyć, z wrażliwości spojrzenia, ze zdolności współodczuwania i współbycia z tymi których fotografujesz.
Wywołane wtedy zdjęcia złożyły się na moją pierwszą autorską wystawę otwartą w październiku 2003 roku, w foyer białostockiej Akademii Teatralnej, inaugurująca nowy rok szkolny. Nie można było mieć większej satysfakcji z tej pracy niż widzieć radość na twarzach studentów, którzy odnajdywali siebie na zdjęciach takimi, jakich jeszcze siebie nie widzieli. Jeszcze nie aktorami, już nie dziećmi. Kimś na progu scenicznej dojrzałości.
Kimś pomiędzy człowiekiem, a lalką...
